MARRAKECH MARATHON 2014

Przebiec dwa maratony w ciągu trzech czy czterech miesięcy? Na dwóch kontynentach? Sportowcy powiedzieliby,że to żaden wyczyn. Są na świecie ludzie, którzy przebiegną dwa maratony w ciągu jednego dnia (!!!) Ale czy spodziewalibyście się tego po blogerkach modowych vel. szafiarkach?:)

W październiku przebiegłam Maraton Warszawski. Chciałam zobaczyć czy niemożliwe jest możliwe. 10,15 nawet 21 km nie było dla mnie wcześniej problemem. I dokładnie to czułam biegnąc i „połykając” te kilometry. Biegnę i myślę… kurcze nawet mi to idzie, 25k m -pestka. Przesadzają Ci, którzy mówią,że maraton to coś ciężkiego i ponad siły przeciętnego zjadacza chleba. Przecież to do zrobienia. I wtem moje rozmyślanie, jaką to jestem supergirl,przerwało spotkanie z tzw. „ścianą”. Czyli momentem w którym, Twoje nogi przestają „działać”. Bolą, są ciężkie, kolana nie dają się podnieść i dosłownie szurasz nimi po ziemi. Każdy kolejny krok jest walką z samym sobą.A to przecież dopiero połowa. Jak tu przemówić do swoich nóg, że jeszcze z 15km do przebiegnięcia?! Aaaaa….. do mety,przysięgam,ledwo dobiegłam. Oczywiście nie pozwoliłam sobie się poddać. Metę przywitałam ze łzami w oczach, nie tylko z powodu ogromnego bólu, ale także z powodu ogromnego szczęścia. Nie inaczej było tym razem, z tą jedynie różnicą, że żadnego bólu praktycznie nie czułam, a przed metą na finiszu, potrafiłam wycisnąć ostatnie siły. Jednak niech Was nie zmylą pozory, wcale nie był tak łatwo i nie odbyło się bez przeszkód. Czytajcie do końca, pewnie gdzieś tam pod nosem będziecie się śmiać,albo pomyślicie o mnie,że jestem dziwna. Dwa dni przed startem, zaskoczyła mnie kobieca natura i stało się to czego my kobiety przed startem w maratonie,akurat najmniej potrzebujemy. Dla prawdziwej supergirl to oczywiście nie jest żadna wymówka. Dlatego uzbrojona w tampony, żele ( jedzonko podczas biegu, ku pokrzepieniu serca i nie tylko) stawiłam się na mecie. Jakie było moje zdziwienie gdy praktycznie 5 minut po starcie cały maraton już biegł. A gdzie strefy czasowe heloł? I co tak mało tych ludzi (dla porównania rzeka biegaczy w Warszawie miała ok 12 tyś uczestników, tutaj maraton to ok 1 tyś runersów) Stref czasowych nie było, praktycznie w biegu zmieniałam buty, jak również wielu innych rzeczy (zamiast kubeczków z wodą, butelki do odkręcenia,zamiast obranych bananów, pomarańcze do obrania i daktyle w woreczku). Kilometry rozstawione, chyba tak jak się komu podobało…a to na 20 km, 27, 30,37,5 . Niestety, jak się znowu okazało, nie mam szczęścia do elektroniki. I tak jak podczas Maratonu Warszawskiego bateria w iphonie padła mi po 2 godz tak tutaj (czyli zostałam bez niezbędnej muzyki i pomiaru czasu i kilometrów), telefon z Endomondo zbił się przed samym wyjściem z hotelu (Allah chyba dał mi jakiś znak, ale rozbicie telefonu o dywan mógł już sobie darować). Po mimo, że w ciągu dnia temperatura była dosyć wysoka, powyżej 20 °C (tak, tutaj też jest zima) o 7 rano było jeszcze bardzo zimno i musiałam dogrzewać się kocem termicznym (bardzo przydatna rzecz!) Dlaczego Marrakech? Tę decyzję zawdzięczam swojemu chłopakowi, który od dawna związany jest z Marokiem i który, chyba tak od niechcenia, któregoś listopadowego dnia powiedział, że może wystartujemy razem. Oczywiście jego udział w maratonie zakończył się tak szybko jak narodziła się myśl. Ja podchwyciłam pomysł i gdzieś tam po cichu wpisałam sobie na moją WISH listę. Dlaczego po cichu? Jakoś tak mam,że za nie lubię mówić o czymś czego jeszcze nie zrobiłam, nie lubię zapeszać. Każdy trening, każdy przebiegnięty kilometr przybliżał mnie do mojego celu. I gdy już obraz tego był coraz wyraźniejszy, termin bliższy, 2 tygodnie przed wyjazdem odebrałam telefon od firmy Nike, która zainteresowała się „spełnieniem mojego biegowego marzenia” i wsparła mnie w jego realizacji. Teraz już wiedziałam,że się uda! Ale wracając do maratonu.

Już po pierwszych kilometrach zamigotała mi polska flaga i napisy na koszulkach. Oczywiście wywołało to we mnie miłe zaskoczenie, Maroko to nie Londyn, nie spotykasz rodaków za rogiem. Jako rodaczka na obczyźnie postanowiłam się oczywiście przywitać. I tak od słowa do słowa ( biegnąc w maratonie jednocześnie) zamiast słuchać muzyki postanowiłam porozmawiać z moimi nowymi polskimi kolegami. Po za tym co 8 nóg to nie dwie i zawsze ktoś kogoś zmotywuje i wyciśnie z niego siłę, która jest, ale często robi sobie przerwę. I to właśnie nim zawdzięczam swoje wspaniałe wyniki. To dzięki ich dopingowi i nieprzerwanej motywacji wycisnęłam swoje ostatnie siły jak cytrynkę. Zwłaszcza Jurkowi Wysokińskiemu, któremu chciałam w szczególności podziękować za wsparcie i doping , za te kilkadziesiąt razy powtarzane „Ania daaaaawaj”, gdy odpuszczałam i chciałam trochę odpocząć. Momentami nie mogłam już tego słuchać, chciałam,żeby się uciszył i dał mi spokój:) Czy on nie rozumie,że ja nie mam za sobą kilkudziesięciu maratonów, że czuje się jak nie opierzony kurczak w ich towarzystwie? Przecież ledwie przebiegłam swój pierwszy maraton. I w takich właśnie momentach, te dwa słowa dodawały mi mega kopniaka, żeby chociaż przez chwile pobiec szybciej. Fakt, że jestem kobietą nie może być dla mnie wymówką dla gorszego biegu. Skurka pokaż im co potrafisz! Im szybciej pobiegnę tym szybciej będę w domu! Tego się muszę trzymać. Mięśnie paliły, krajobrazów nie pamiętam w ogóle, nie obchodziły mnie totalnie, pragnęłam skupić się tylko na wydłużeniu kroku i oddechu, albo złapać myśl, która odciągnęłaby mnie od tych „męczarni”. Pamiętam tylko słupek z 30km, położony był w tak przepięknym miejscu z górami palmami i wielbłądami w tle, że przez ułamek sekundy pomyślałam o zrobieniu zdjęcia. Szybko jednak zapomniałam o tym i skupiłam się na wydobyciu żelka z saszetki, otwarciu go i zjedzeniu. Czas na lunch chłopaki! Moi biegowi współtowarzysze mieli za sobą dziesiątki maratonów. Mimo tego, gdzieś tam w środku piałam z dumy,że dotrzymuje im kroku. No heloł ja małe blond chucherko daje radę! Sapie bo sapie, ale cały czas biegnę w ładnym tempie. Słońce z każdą minutą grzało co raz bardziej, na szczęście co kilka kilometrów na trasie czekały na nas namoczone wodą gąbeczki, które chociaż na chwile pozwalały ulżyć rozpalonym mięśniom. Zamiast zaciskania zębów zaciskałam w rękach te gąbeczki. Pomogły mi zresztą nie tylko w tym, ale już na samym początku uratowały mi życie. Dosłownie! Niestety już po kilku kilometrach moje kobiece dolegliwości dały o sobie znać i już po chwili mój organizm wołał „aj need to toilet!”. Brzuch bolał mnie już tak bardzo, że nie mogłam przebiec 10, a co dopiero 35 km. Szybka ocena sytuacji, nie ma Toi Toi, ja nie mam chusteczek, pustynia, za małą palmą się nie schowam. Z sentymentem przypomniałam sobie czasy, gdy biegałam po lesie jako dziecko i gdy zachciało mi się do toalety wystarczyły listki.Na szczęście gąbeczka, trochę gęstszy żywopłot pozwoliły mi cało wyjść z opresji.

Każdy ma jakiś cel, celem pierwszego maratonu było chociaż jego przebiegnięcie i gdzieś tam nadzieja, że złamie 5 godzin. Udało się 4:44. Przed startem w tym maratonie stresowałam się bardzo, nie dość, że wiedziałam jak to smakuje, jaki to ogromny wysiłek dla organizmu, to tutaj jeszcze zmiana klimatu, upał. Marzeniem było złamać 4 godziny, ale poprawić czas o 45 min to chyba nie możliwe dla takiego amatora jak ja. Czas 3:58:09 i 52 miejsce wśród kobiet to spełnienie moich marzeń o sukcesie! Jeśli takie rzeczy są możliwe to co mnie czeka dalej? Dziękuje moim zajączkom na trasie chłopakom z Orange Klub Biegacza za prawie 4 godzinne wsparcie, a zwłaszcza Jurkowi za wielkie „kopniaki” energii. Niby nikt za mnie nie biegł, musiałam tą robotę wykonać sama, ale wiem, że to w dużej mierze ich zasługa.

Dziękuje również firmie Nike za wsparcie podczas Marrakech Marathon.

O maratonie tyle, a teraz moja refleksja + cotygodniowa MOTYWACJA!

Jak już powtarzałam, nie jestem zawodową biegaczką, ani trenerką fintess, sport nie jest czymś co wypełnia mój cały dzień i czas wolny. Jasne, że dbam o siebie i wkładam dużo pracy w to jak wyglądam i mam kondycję. Ale te wszystkie sportowe terminy do niedawna były mi zupełnie obce. Boże ja nawet nie mam pulsometru! Czyli wkładam buty (ładne buty) i biegnę. Połykam kilometry, bo one nakręcają mnie do działania. Nie tylko w bieganiu , ale i w życiu..Uczą dyscypliny i wytrwałości. Nie przeszłam żadnej drastycznej przemiany z osoby, która ważyła 20 kg więcej, paliła papierosy i jadła chipsy i jednego dnia postanowiła schudnąć i żyć sportowym rytmem. Tu nie ma żadnej szokującej historii. Jednak sport zawsze był ważny w moim życiu, ale na co dzień moje życie wypełnione jest milionem innych spraw.

Praktycznie żadna dyscyplina sportowa nie jest mi obca, próbowałam ich jako spróbowania nowych wrażeń, które kolekcjonuje. Kate na Filipinach, wspinaczka lodowcowa na Islandii, surfing w Maroko, ale w żadnej z tych dyscyplin tak naprawdę nie opanowałam do końca i w żadnej z nich nie byłam najlepsza.

Od kilku lat (chyba bardziej intensywnie biegam od 2 ) znajomi pytają co mi się stało,że tak nagle zaczęłam biegać? Nagle? Bieganie było obecne w moim życiu od najmłodszy praktycznie lat. Już w podstawówce biegała w biegach długodystansowych w sztafecie ( uwaga uwaga, termin ten oznaczał 800-1000m haha)

Chce Wam pokazać,że nie musicie mieć profesjonalnego sprzętu by trenować, być trenerami czy sportowcami aby coś osiągnąć. Nie czekajcie do poniedziałku, kiedy skończy się zima, lub gdy znajdziecie w końcu odpowiednie buty do biegania. Zróbcie to teraz, już! Ja Was mogę motywować nawet co dziennie, ale za Was nie pójdę pobiegać, nie wykonam tej pracy. Zróbcie sobie zdjęcie podczas treningu czy biegania inspirując i motywując siebie i innych. Ostatnio widziałam w sieci demota : „Nie wszyscy o tym wiedzą, ale na siłownie można chodzić nie pisząc o tym na facebooku”. Szczerze? Może i można, ale mnie osobiście nic tak nie motywuje do działania jak zdjęcie koleżanki na siłowni w fajnych spodenkach czy zalogowanie się na facebooku, gdy ja siedzę w piżamie w domu.A ile razy Wy poczułyście to samo? Zmotywowane wystarczająco? To do dzieła dziewczyny!